Ο λόγος είναι ζωοποιός και για να αποκτήσει κάτι ύπαρξη, μόνο δια μέσου του λόγου. Του λόγου ο οποίος αρθρώνει το όνομα, συχνά το Όνομα-Του-Πατέρα στο πρόσωπο της οικογένειας, της πατρίδας, ή οποιουδήποτε άλλου ιδανικού, ενός μεγάλου Άλλου, ιδανικού του εγώ, για τον οποίο όχι λίγοι θυσιάστηκαν. Θυσιάστηκαν για να ζήσουν δια μέσου του ονόματος.
Αυτό που δεν καταλαβαίνουμε όμως, είναι ότι εξεγειρόμενοι εναντίον ενός δαίμονα που δεν υπάρχει, το μόνο που πετυχαίνουμε είναι διαμέσου του λόγου να τον ονομάσουμε, να τον δημιουργήσουμε, να του δώσουμε ζωή. Ο δαίμονας που είναι, εξίσου συχνά με την προηγούμενη περίπτωση, ένας Άλλος στον οποίο έχουμε δώσει κακό πρόσωπο, ένας κακός πατέρας που θέλει να σκοτώσει τα παιδιά του.. ποιος πατέρας θέλει να σκοτώσει τα παιδιά του; Γι’ αυτό και λέω πως δεν υπάρχει, αλλά δια μέσου της δικής μας ερμηνίας μιας παρεξηγημένης του επιθυμίας, τον ονομάζουμε δαίμονα.. και ο δαίμονας στον οποίο έχουμε πλέον δώσει ζωή αρχίζει να μας κυνηγά.
Γράφω με αφορμή τον πρόσφατο θάνατο ανεμβολίαστου παιδιού από ιλαρά, λες και βρισκόμαστε στο 1850, όχι πως υπάρχει κάποιο πρόβλημα με το 1850, αλλά αν τότε πέθαινε ένα παιδί από ιλαρά ήταν διότι δεν υπήρχε εμβόλιο και όχι επειδή αρνούνταν να το εμβολιάσουν οι γονείς του. Το περιστατικό δεν ήταν στη χώρα μας, αλλά η έξαρση των επιδημιών τα τελευταία δυο χρόνια πήραν διαστάσεις στην Αμερική και η νοοτροπία ότι «τα εμβόλια είναι επικίνδυνα» έχει μεταδοθεί παγκόσμια.. πιο εύκολα έχει μεταδοθεί η νοοτροπία, παρά οι ίδιες οι επιδημίες. Ότι για παράδειγμα «τα εμβόλια προκαλούν αυτισμό», άροντας την προσωπική ευθύνη των γονιών, να γίνει ένα παιδί αυτιστικό.. διότι ο αυτισμός αποτελεί κοινωνικό φαινόμενο, όχι προϊόν κακής βιοχημείας.
Για να επιστρέψω ξανά στο δαίμονα που εμείς έχουμε δημιουργήσει, ας κατανοήσουμε την προσωπική ευθύνη που πρέπει να αναλάβουμε, αντί της ανάγκης να δημιουργήσουμε έναν κακό Άλλο για να του επιρρίψουμε αυτή την ευθύνη, επαναστατώντας μάλιστα εναντίον του θεωρώντας τον αιτία των δεινών μας. Και για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα, γινόμενοι επαναστάτες αυτής που θεωρούμε δαιμονική αρχή (παρόλο που αποτελεί δικό μας δημιούργημα), το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να την έχουμε να μας καταδιώκει διαρκώς. Διότι το αγαπώ ή μισώ κάτι χαρακτηρίζεται από την εξάρτηση μας από αυτό το κάτι, στην περίπτωση μας από το δαίμονα. Και ο Οιδίποδας που αφιέρωσε τη ζωή του στο να αποφύγει την εκπλήρωση του χρησμού, ενός λόγου ενάντια στον οποίο πορευόταν, το μόνο που κατάφερε ήταν να κρατά το λόγο ζωντανό και άθελά του να τον εκπληρώσει. Ο λόγος του δικού μας δαίμονα λοιπόν, του δικού μας όχι επειδή τον έστειλε κάποιος ειδικά για εμάς, αλλά επειδή εμείς τον ζωντανέψαμε.
